Dit gebouw kent een rijke geschiedenis die teruggaat tot de zeventiende eeuw. Oorspronkelijk maakte het deel uit van een kloostercomplex met een kapel en verschillende bijgebouwen, gebouwd rond een centrale binnenplaats. Na de Franse Revolutie werd het complex onteigend en kreeg het een nieuwe bestemming als faïencerie (tinglazuuraardewerk). In de loop van de negentiende eeuw ontwikkelde deze keramiekproductie zich tot een belangrijke speler in de sector, mede dankzij de inzet van een invloedrijke industriële familie die het terrein uitbreidde en vernieuwde. Naast productie-infrastructuur werd er ook een woonhuis gebouwd dat diende als residentie van de familie, en dat uiteindelijk het enige overgebleven deel van het oorspronkelijke geheel werd.
Tot in de jaren tachtig van de twintigste eeuw bleef het pand particulier bewoond, waarna het een nieuwe rol kreeg als woonzorgcentrum. In die hoedanigheid bood het onderdak aan tientallen oudere bewoners, met voorzieningen zoals gemeenschappelijke leefruimtes, een eetzaal, tuin en medische verzorging. Het gebouw werd geëxploiteerd als commerciële zorginstelling en kreeg een aangepaste inrichting voor deze functie, hoewel het buitenaanzicht grotendeels behouden bleef. De ligging in een historisch waardevolle omgeving betekende dat eventuele verbouwingen of uitbreidingen onderhevig waren aan specifieke bouwvoorschriften.
Enkele decennia later werd de zorgfunctie overgeheveld naar een nieuwer gebouw in een andere gemeente. Sindsdien staat het oorspronkelijke huis leeg. Hoewel veel van de oorspronkelijke bijgebouwen, waaronder de kapel en fabrieksstructuren, intussen gesloopt zijn, vormt het woonhuis nog altijd een tastbaar overblijfsel van een belangrijke episode uit de lokale industriële geschiedenis.
Deze foto’s zijn genomen in Mei 2025.
