Deze hoogoven maakte deel uit van een groter staalcomplex dat in de tweede helft van de twintigste eeuw een cruciale rol speelde in de Europese staalproductie. Gebouwd aan het einde van de jaren vijftig, was de installatie een toonbeeld van naoorlogse industriële ambitie. De oven produceerde dagelijks duizenden tonnen ruwijzer, gevoed door een netwerk van transportbanden, kooksinstallaties, gaszuiveraars en een eigen energiecentrale. Het was een zelfvoorzienend ecosysteem van vuur, damp en staal, waar duizenden arbeiders dag en nacht aan het werk waren.
De site kende meerdere fusies en overnames, zoals bij veel Waalse staalbedrijven het geval was. Wat begon onder lokale naam en eigenaarschap, werd later onderdeel van grotere industriële conglomeraten zoals Cockerill-Sambre, vervolgens Usinor en uiteindelijk ArcelorMittal. Elk van deze overgangen liet zijn sporen na: in het machinepark, op de gevels, en in de structuur van de installaties zelf. Ondanks investeringen en modernisering bleef de hoogoven onderhevig aan de grillen van de mondiale staalmarkt.
In de jaren 2000 leek er nog een sprankje hoop toen de oven kortstondig opnieuw werd opgestart, maar dit bleek van korte duur. Economische druk, concurrentie uit het buitenland en een veranderende energiepolitiek leidden uiteindelijk tot de definitieve stillegging. Wat achterbleef was een monument van industriële grandeur en vergankelijkheid. Controlekamers met verouderde technologie, meters en schakelaars die ooit cruciale processen beheerden, staan er nu verlaten bij. Sommige ruimtes zijn nog verrassend intact, terwijl andere al jaren blootstaan aan weer en wind.
Hoewel een groot deel van het complex inmiddels gesloopt is, spreekt de plek nog altijd tot de verbeelding. De blauwgeverfde installaties, de zware stalen deuren, de verweerde trappen en de verroeste leidingen vertellen zonder woorden het verhaal van mensen die hier werkten, zwoegden en hoopten. Wat resteert is geen ruïne, maar een herinnering in staal, beton en stof.
Deze foto’s zijn gemaakt in Mei 2025.
