Deze kalkbranderij was een industriële site waar kalksteen werd verhit in ovens om ongebluste kalk te produceren. Dit proces was essentieel voor de bouwsector, landbouw en chemische industrie.
De kalksteen werd gewonnen in nabijgelegen steengroeven en in stukken gebroken. Vervolgens werd het met karren of transportbanden naar de ovens gebracht. De ovens, vaak hoge schachtovens, werden opgestookt tot temperaturen rond de 1000°C, waardoor het calciumcarbonaat in de kalksteen ontleedde tot calciumoxide en koolstofdioxide.
De productie van kalk was een intensieve bezigheid waarbij de ovens dagenlang ononderbroken brandden. Arbeiders moesten de ovens regelmatig vullen en het eindproduct uitladen, een zwaar en gevaarlijk werk door de hitte en het bijtende stof van de ongebluste kalk.
Het eindproduct werd gebruikt voor mortel, cement en landbouwkalk. In de bouwsector was kalk cruciaal voor de productie van metselspecie en pleisterwerk. In de landbouw diende het om zure bodems te neutraliseren en de vruchtbaarheid van de grond te verbeteren.
Vanaf de tweede helft van de 20e eeuw verdwenen veel kalkbranderijen door de opkomst van moderne bouwmaterialen en efficiëntere productieprocessen.
Deze foto’s zijn gemaakt in Januari 2025.
